Historia i znaczenie niezłomnego ukraińskiego bohatera
Bohater to najkrótsza profesja w historii.
William Rogers
W tym artykule pozwolę sobie nie zgodzić się z Williamem Rogersem, ponieważ mówić będę o bohaterze, który ma wielowiekową historię i od stuleci sprawdza się w tej roli. Dziś jesteśmy świadkami palącej potrzeby aktualizacji tej postaci i wzrostu jej popularności w kulturze ukraińskiej. Mowa o bohaterze narodowym Ukrainy – wolnym i sprawiedliwym wojowniku-patriocie Kozaku. To bohater niekonwencjonalny pod każdym względem. Wystarczy zacząć od tego, że zaistniał i uformował swój wizerunek w oryginalnym i dość tajemniczym zjawisku teatralno-estetycznym przeszłości, jakim był wertep, czyli ukraińska forma bożonarodzeniowej sceny lalkowej. To ten rodzaj teatru lalkowego, który jednoczy dwa dominujące kierunki teatralne – teatr obrzędowy, magiczny i teatr zabaw ludowych; organicznie łączy dwie biegunowo przeciwstawne siły – religijną i świecką . Na jednej scenie żyją tu ściśle literackie teksty kanoniczne i nieposkromiona energia ludowej improwizacji. Ta zaskakująca jedność przeciwstawnych źródeł ukształtowała obraz Kozaka w kulturze ukraińskiej. W niniejszym tekście interesować mnie będzie szczególnie jego lalkowa reprezentacja w specyficznym gatunku teatralnym, jakim jest ukraiński wertep.
 |
Drewniane lalki do spektaklu Wertep | Wydział Sztuki Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Teatru, Kina i Telewizji, 2008 | Lalki: Vasyl Vykhodtsevsky, Tetiana Vykhodtsevska |
Wielki
ukraiński reżyser i reformator Łeś Kurbas wygłosił przemówienie przed premierą
swojej słynnej inscenizacji Wertepu (8 stycznia 1919), w którym tak określił
kluczowe i oryginalne elementy teatru wertepowego: Ukraińska szopka
wypełniła niezwykle ciekawą kartę w historii naszego dramatu. Zapisał ją sam
lud według znanego motywu biblijnego. Ile tam ludowego humoru! Kurbas
podkreślił, że ten typ teatru wyszedł z samego rdzenia masy ludowej i
stanowi objawienie jej duszy.
A zatem Kozak jako jedna z centralnych postaci teatru wertepowego jest
przejawem woli ukraińskiej duszy. Jest bezpośrednim przedstawicielem ludu
ukraińskiego oraz wykładnikiem jego wolnościowych dążeń.
Należy
zaznaczyć, że wśród bogatej galerii narodowych bohaterów lalkowych Europy Kozak
jest jedną z niewielu postaci posiadających realny historyczny pierwowzór, a
nawet kilka pokoleń pierwowzorów w ukraińskich wojownikach. Kim zatem jest Kozak?
Jakie jest jego miejsce w historii i kulturze Ukrainy?
Przede wszystkim warto podkreślić, że ukraińscy Kozacy
pojawili się w określonym kontekście historycznym i kulturowym, pod koniec XV
wieku. Początkowo Kozakami stawali się zbiegli chłopi, doprowadzeni do rozpaczy
przez ucisk właścicieli ziemskich. W poszukiwaniu lepszego życia uciekali na
dziki step. Aby tam przetrwać na wypadek spotkania z Tatarami, musieli być
dobrze uzbrojeni i umieć walczyć. W połowie XVI wieku przestali już być
prostymi uciekinierami, a stali się dobrze zorganizowanymi oddziałami Kozaków.
W tym czasie ludność ukraińska kojarzyła już Kozaka z wizerunkiem obrońcy ludu,
był symbolem sprawiedliwości i zemsty. Miasto Zaporoże (jeden z najważniejszych
celów
strategicznych agresji Rosji na Ukrainę w 2022 roku) stało się geograficznym
centrum Kozaków. Stopniowo rozwijał się tam osobny porządek wojskowy i
społeczny z własnymi specjalnymi zasadami, prawami i systemem honorowym. Do
końca XVI wieku wpływy wojsk zaporoskich, składających się z
wojowników-kozaków, rozprzestrzeniły się na inne tereny Ukrainy.
Od
nazwy stolicy Kozaków pochodzi drugie sceniczne imię lalkowego bohatera wertepu
– Zaporożec. To silne odniesienie geograficzne miało wzbudzać w widzach
szacunek i respekt przed potęgą kozackiej „stolicy”. Czasami teatralnemu
Kozakowi nadawano znane imię męskie – Maksym, wskazując w ten sposób i
honorując chwalebną pamięć o Maksymie Żeleźniaku, który stanął na czele
powstania chłopskiego podczas ruchu narodowowyzwoleńczego na Ukrainie Prawobrzeżnej
w drugiej połowie XVIII wieku (nazywanego „koliszczyzną” lub „koliwszczyzną”).
Nazwisko Maksyma Żeleźniaka stało się symbolem woli i niezłomności,
co bezpośrednio odpowiada głównym funkcjom dramaturgicznym postaci Kozaka w
wertepach. Kozak czy Zaporożec zawsze wyraża odważny stosunek ludu do obcych
ciemiężycieli. Uboga ludność Ukrainy widziała w nim nie tyle idealną
przeszłość, ile wezwanie do walki z ciemiężycielami.
Dla ukraińskiego widza teatralny Zaporożec zawsze symbolizował wojownika w słusznej
sprawie, który odnosi zwycięstwo.
Heroizm
wpisany w wizerunek Kozaka był dla Ukraińców tak ważny i silny, że został
odzwierciedlony i utrwalony w kształcie oraz plastyce reprezentującej go lalki
teatralnej w wertepie. Podobnie jak inni lalkowi bohaterowie tej odmiany
bożonarodzeniowej szopki, jest dość skromną w swych możliwościach animacyjnych
i plastycznych kukiełką zwaną „wertepówką”, ale jest potężniejszy, większy i
wyższy od pozostałych lalek. Ma około 32 centymetry,
podczas gdy wysokość pozostałych kukieł wahała się od 19 do 23 centymetrów.
Ubrany jest w charakterystyczny kostium odpowiadający epoce historycznej, z
której się wywodzi – ma jaskrawoczerwone (lub niebieskie) spodnie i niebieski
(lub czerwony) płaszcz przepasany różową szarfą. Wybór kolorystyki nie jest
przypadkowy – ciemnoniebieski to kolor nocnego nieba, symbol tajemniczości;
natomiast czerwony to kolor krwi i płomieni, symbol wojowniczości. Połączenie
tych barw odpowiada wojowniczemu duchowi Kozaków zaporoskich, ich skłonności do
skrytego, niespodziewanego i szybkiego działania w walce. Lalka Kozaka ma
charakterystyczną fryzurę – ogoloną głowę ze „śledziem”, czyli długim kosmykiem
włosów na czubku głowy (rozpuszczonym lub splecionym). Jego twarz zdobią typowe
czarne wąsy. Spojrzenie Zaporożca jest zawsze poważne, choć jego mowa
przeplatana jest wieloma żartami i anegdotami słownymi. Na szczególną uwagę
zasługuje przypisana temu bohaterowi jedna pozycja ręki. Unosi ją do góry, a w
zaciśniętej dłoni trzyma mocno buzdygan. Uniesiona ręka wyraża determinację
w obronie ojczystej ziemi i powstrzymaniu wroga, a buzdygan jest symbolem
władzy, który wspiera autorytet Kozaka nadany mu przez lud i prawomocność jego
działań.
Niemal
wszyscy bohaterowie europejskich ludowych komedii lalkowych, tacy jak
Pulcinella, Poliszynel, Punch i inni, przeszli transformację od marionetki do
bardziej dynamicznego i wyrazistego systemu lalki teatralnej – pacynki. Kozak
natomiast może poszczycić się niezmiennym, unikalnym „rodowodem anatomicznym” –
narodził się jako lalka wertepowa i zachowuje tę formę w dzisiejszych wersjach
spektakli wertepowych. Lalka ta ma własną, niepowtarzalną anatomię materiałową
i artystyczną. W drugiej połowie XX wieku uznano, że jest to osobny typ lalki
teatralnej z właściwym tylko jej systemem animacji. Podstawą jest drewniany kij
lub żelazny drut (pręt), na którym osadzone jest „ciało” lalki. Ten pręt lub
drut umożliwiają poruszanie jej od dołu w specjalnych otworach w podłodze
skrzyni wertepowej. Kończyny i głowa nie mają żadnych dodatkowych źródeł
poruszania. Lalkarz animuje lalkę w pionie, zgodnie z jej główną osią – kijem.
Kształtuje to specyficzny styl i charakter ruchów, które są schematyczne,
nerwowe, rwane. Spośród wszystkich istniejących systemów animacji lalkowej
(marionetki, pacynki, kukły, lalki cieniowe itp.) lalka wertepowa reprezentuje najbardziej
statyczny, najuboższy w swobodę ruchu, starożytny system animacji.
Ma to związek z jej źródłami, czyli średniowieczną tradycją demonstracji
nieruchomych figur w kościelnych panoramach bożonarodzeniowych. W celu
urozmaicenia póz, gestów i działań figury te stopniowo otrzymały możliwości
ruchu, przy czym zwykle polegało to na wykonaniu prostej czynności, np.
pochyleniu głowy w pokłonie przed Dzieciątkiem Jezus, wyciągnięciu ręki po
dary. Do dzisiaj ukraińscy lalkarze podkreślają i utrwalają związek lalki
wertepowej ze średniowieczną tradycją, nazywając ją rzeźbą, która się
porusza.
Podobnie jak znani ludowi bohaterowie europejskiego
lalkarstwa Punch czy Poliszynel, Kozak bawi publiczność swoimi żartami,
słownymi dysputami, bójkami z innymi postaciami oraz improwizowanymi popisami
(np. hopakiem – ukraińskim tańcem ludowym). Ukraiński Zaporożec, tak jak jego
angielski odpowiednik Punch, pokonuje swoim buzdyganem nawet samego diabła, a
brawurową walkę z nim okrasza ostrymi żartami. Niemniej dramaturgiczne
przeznaczenie Kozaka, jego rola w wertepie wyróżniają tego bohatera spośród
popularnych lalkowych postaci.
Spektakl wertepowy dzieli się na dwie zupełnie biegunowe
w swym charakterze części – religijną i świecką. Pierwsza, sakralna, opiera się
na opowieści biblijnej o narodzinach Jezusa Chrystusa, druga zaś to krótkie
sceny z życia ludu ukraińskiego, obrazki społeczno-obyczajowe. Każda ma swojego
głównego bohatera. W biblijnej opowieści ważny jest Herod, który stanowi
ucieleśnienie zła i budzi nienawiść. W świeckiej części wertepu najważniejszą
rolę odgrywa Zaporożec. Jest on zawsze obrońcą wiary chrześcijańskiej oraz jej
duchowych wartości i uosabia sprawiedliwość oraz słuszną pomstę.
Wprawdzie bohaterowie ci nie spotykają się w otwartym konflikcie (dzieli ich
bowiem przynależność do odrębnych porządków opowieści), ale już sama obecność
dwóch przeciwstawnych sił w jednej przestrzeni teatralnej, na jednym „dolnym”
piętrze skrzyni wertepu, przekształcała się w świadomości publiczności w
pojedynek dobra ze złem. Dla Ukraińców ważne było, aby na scenie w wizerunku
Kozaka zobaczyć niezniszczalną siłę, która jest w stanie obezwładnić i
zwyciężyć złego króla Heroda. Od końca XVIII wieku przez całe XIX stulecie
obraz Heroda w świadomości ukraińskiej odzwierciedlał okrucieństwa władców,
cenzorów i ciemiężców Imperium Rosyjskiego, ich drapieżną politykę wobec
Ukrainy. Konflikt dramaturgiczny wertepu stopniowo przekształcał się z
religijno-historycznego w społeczno-polityczny, który w ludowej interpretacji
potwierdzał ideę nieuchronnego upadku złego władcy.
Na początku artykułu została przywołana znana sentencja –
Bohater to najkrótsza profesja w historii, z którą jeszcze raz
chciałabym polemizować, z całym szacunkiem dla jej autora. 24 lutego 2022 roku
ukraińscy Kozacy znów podnieśli głowy, choć ozdobione nie „śledziami”, a
wojskowymi hełmami. Dzisiejsi dzielni wojownicy niosą na swoich barkach
historię, piękno, wielkość i niezależność narodu ukraińskiego. W XXI wieku
ukraiński Kozak ubrany jest nie w historyczny strój z XVIII wieku, ale w
pancerne kamizelki o 4 i 5 stopniu ochrony przeciwpożarowej, a miejsce
drewnianego buzdyganu zajęła najnowsza broń... Nadszedł czas bohaterów –
prawdziwych patriotów, którzy muszą stanąć przeciwko wielkiemu złu, Herodowi
XXI wieku, przynoszącemu Ukrainie i jej mieszkańcom cierpienie i śmierć.
Wielowiekowa historia ukraińskiego teatru wertepowego pokazuje, że Kozak zawsze
triumfował, dokonując aktu zemsty i kończąc każde przedstawienie niezmiennymi
słowami: „Piekło i wrogie zło zginie. Prawda wobec niesprawiedliwości
zatriumfuje!”.
Artykuł
dedykuję lalkarzom, którzy chwycili za broń w wojnie rosyjsko-ukraińskiej 2022
roku...
H. Veselovska, 12 Performances of Les
Kurbas, Kyiv 2004, s. 78.
Brzmienie cytatu za polskim przekładem tekstu Łesia Kurbasa Szopka
bożonarodzeniowa, [w:] Ł. Kurbas, Pisma teatralne, wybór, oprac.
i red. naukowa A. Korzeniowska-Bihun, przeł. B.
Chojak, M. Kacwin-Duman, A. Korzeniowska-Bihun, Warszawa 2021, s. 245.
S. Smelyanskaya, Ukrainian Vertep (Towards
a Study of the Origins of Folk Theatre in Ukraine), Manuscript. Thesis
for a candidate’s degree by speciality 17.00.01, „Theatre Studies”, Moscow 1980, s. 15.
O. Prykhodko, Puppet Theatre of Ukraine:
National Traditions and Their Modern Development, Manuscript. Thesis for a
candidate’s degree by speciality 17.00.01, “Theatre Studies”, Kyiv 1991, s. 7.
S. Smelyanskaya, Ukrainian Vertep...,
dz.cyt., s. 11.
Korolev, Art of Puppet Theatre. Fundamentals
of the Theory, Leningrad
1973, s. 75.
S. Smelyanskaya, Ukrainian Vertep...,
dz.cyt., s. 16.
Tamże, s. 14.
Artykuł został opublikowany w Teatrze Lalek nr 4/150/2022.